تو برای صد جان دادی ......
تو برای صد جان دادی ......
در آن دل شب به اروند زدی. می دانستی اروند خروشان است ، کوسه دارد ، آب سردش استخوان می ترکاند ؛ اما رفتی تا به گوش امام برسد که بچه ها به خط زده اند و دلش شاد شود.
حصر آبادان را شکستی چون امام گفته بود باید شکسته شود. امام نایب مولا بود و برای همین در وصیت نامه ات نوشتی امام یادتان نرود.
وقتی اسیر شدی خواستند به امام بد بگویی. تو در میان چنگال آنان بودی اما به صدام ناسزا گفتی. نمی دانم بعد از آن با تو چه کردند ، ولی هرچه کردند حاضر نشدی حتی به عکس امام که مرادت بود بی ادبی کنی.
امام رهبرت بود ، ولی فقیه بود و تو به ولایت فقیه اعتقاد داشتی. وقتی امام خود را سرباز اسلام می دانست دیگر تو چه کاره بودی. تو باید فدای اسلام میشدی.
نه .... تو برای آزادی نمی جنگیدی ، تو در اوج اسارت آزادتر از همه ی ما بودی.
برای آبادی نمی جنگیدی ، چون اگر در خانه ات می نشستی همه جا آباد می ماند و دیگر موشک ها به خانه مان نمی ریخت و آن ها را آوار نمی کرد.
برای شادی می جنگیدی؟؟!! هیهات ! خوش ترین دوران عمرت آن شبهایی بود که پوتین بچه ها را واکس می زدی و لباسشان را می شستی. آن لحظه که سرت را در روی دامن مولایت دیدی و سلام کردی از همه شادهای عالم شادتر بودی. عجب لذتی می بردی وقتی نیمه های شب در قبری که خودت ساخته بودی کمیل می خواندی.
درد تو شادی و آزادی وآبادی نبود ، بود؟! درد تو عظیم تر از این ها بود.
مادرت به خاطر ایران شاد و آزاد و آباد چهار فرزندش را به جبهه نفرستاد و به خاطر پیشرفت نیست که سالها کنج خانه ات با کپسول اکسیژن سر کردی و سر می کنی. اگر فقط دنبال پیشرفت بودی و اگر می دانستند مشکل تو پیشرفت است که دو دستی تقدیمت می کردند ، اصلا لازم نبود با آنها بجنگی. تو 33 سال پیش توسعه ی سیاسی و مردم سالاری و آزادی را یک جا بدست آوردی.
کاش بودی و فریاد می زنی تا بعضی از ما بفهمیم که تو برای اسلام رفته ای. می گفتی که رفتی تا دین برای ما که نسل های بعد بودیم بماند.
تو می دانستی که شادی و آزادی و آبادی و استقلال و پیشرفت، ده و بیست و سی و چهل و پنجاه اند. اما حاکمیت اسلام صد است و اگر صد اجرایی شومد نود هم پیش ماست.
این صد باید می ماند ، تا بشود آن را اجرا کرد. و تو برای صد جنگیدی.
برای صد دست در شناسنامه ات بردی تا به جبهه بروی.
برای صد شکنجه شدی و در اسارت گاه کتک خوردی. برای صد پاره پاره شدی. برای صد زیر تانک رفتی ، به اروند زدی ، طعمه کوسه ها شدی ، در شلمچه و فکه در خونت غلتیدی و در طلائیه و مجنون پرپر شدی. تو برای صد ، برای حاکمیت اسلام لابه لای برف کوه های جبهه غرب یخ زدی.
آری تو بزرگ تر از آن بودی که برای کمتر از این ، از جانت مایه بگذاری.
« تو برای اسلام جان دادی. »
